naar de bespreking van TWV 4-17

Du aber, Daniel, gehe hin (TWV 4-17)

Georg Philipp Telemann

Kale tekst origineel

1. Sonata



2. Koor

Du aber, Daniel, gehe hin,
bis das Ende komme und ruhe,
dass du aufstehest in deinem Teil 
am Ende der Tage.

3. Recitatief (B):

Mit Freuden folgt die Seele
so einem lieblichen Befehle,
zumal, da auf der ganzen Welt nichts ist,
das ein rechtschaffner Christ
für seine Ruh und Glücke hält.
Mit Freuden greift sie zu,
wenn ihr der Tod die kalten Hände beut,
sie weiß, er bringt den müden Leib zur Ruh;
drum ist sie schon bereit,
der Welt aus diesem Leben
den Abschied ganz vergnügt zu geben.

4. Aria (B):

Du Aufenthalt der blassen Sorgen,
verhasste Welt, zu guter Nacht.
(Recitativo)
Du bist ein ungestümes Meer,
das uns an keinem Hafen stellt,
ein Kerker, der uns hart gefangen hält,
ein Labyrinth,
wo man in seiner Not kein Ende findt,
ein Lazareth, wo man nur siech und krank,
ein wüster Ort, wo stets ein kläglicher Gesang
in die erschrocknen Ohren fällt.
(Arioso)
Komm, sanfter Tod, du Schlafes Bruder,
komm, löse meines Schiffleins Ruder
und führe meines Lebens Kahn
ans Land der guten Hoffnung an,
wo stete Ruh und Freude lacht.
(Recitativo)
Im Himmel ist der Sitz vollkommner Freuden,
wo Jesus selber will auf Rosen weiden,
und darauf geht mein Sinn,
drum fahre Welt und alles hin.

5. Recitatief (S):

Mit sehnendem Verlangen
erwartet man also den letzten Blick der Zeit,
dass Jesus in der Seligkeit
uns möge bald, so wie wir ihn, umfangen.

6. Aria (S):

Brecht, ihr müden Augenlider,
sinket, ihr erstarrten Glieder,
denn so kommt mein Geist zur Ruh.
Kommt, ihr Engel, tragt die Seele
aus des Leibes Jammerhöhle
nach der Burg des Himmels zu.

7. Recitatief (B):

Dir ist, hochselger Mann,
dies Glück geschehen:
du gottgeliebter Daniel,
bist nun der Sterblichkeit entrissen,
dich lacht itzt stolze Ruhe an.
Dein Geist kann seinen Heiland sehen,
der dich anjetzt wird in die Arme schließen.
Zwar schauen wir mit Seufzen und mit Sehnen
die schwarze Totenbahre an,
dieweil mit dir die Krone,
so uns hat bedeckt, geziert, beglückt,
ist in des Todes Staub gefallen.
Doch hemmet dieses unsre Tränen,
dass dich die Lebenskrone
vor Gottes hohem Throne
mit aller Pracht des Himmels schmückt.
Drum rufen wir dir noch bei deiner Ruh,
die halb gebrochnen Worte zu:

8. Koor

Schlaft wohl, ihr seligen Gebeine,
schlaft wohl,
bis euch der Heiland wieder weckt.
Müßt ihr gleich die Verwesung sehen,
bleibt dennoch euer Ruhm bestehen,
den weder Staub noch Moder deckt.


Libretto: Anoniem
	

Kale tekst Nederlandse vertaling

1. Sonata



2. Koor

Maar u, Daniel, ga het einde
maar met een gerust hart tegemoet,
u zal uw bestemming bereiken
aan het einde van de dagen.

3. Recitatief (B):

Met vreugde volgt de ziel
zo'n lieflijke opdracht,
vooral omdat er op de hele wereld niets bestaat
dat een rechtschapen christen
als zijn rust en zijn geluk kan beschouwen.
Met vreugde grijpt ze toe
als de dood zijn koude handen naar haar uitstrekt,
want ze weet dat hij het vermoeide lichaam tot rust brengt;
daarom is ze nu al bereid
vanuit dit leven opgewekt
afscheid van de wereld te nemen.

4. Aria (B):

Jij, verblijfplaats van bleke zorgen,
gehate wereld, welterusten.

Jij bent een onstuimige zee
die ons geen enkele haven biedt,
een kerker die ons streng gevangen houdt,
een labyrint
waar geen einde aan je nood komt,
een lazaret van louter wegkwijnen en ziek zijn,
een woeste plek, waar je oren voortdurend schrikken
van klaaglijk gezang.

Kom, zoete dood, broer van de slaap,
kom, maak het roer van mijn scheepje los
en leid het bootje van mijn leven
naar het land van de goede hoop,
waar voortdurend rust en vreugde me toelachen.

In de hemel heerst volmaakte vreugde,
Jezus wandelt daar zelf over rozen,
en daar zijn mijn gedachten op gericht,
dus verdwijn maar, wereld en alles wat daarbij hoort.

5. Recitatief (S):

Met vurig verlangen
verwachten wij dus de laatste blik van de tijd,
dat Jezus ons weldra in de zaligheid
omhelst, en wij hem omhelzen.

6. Aria (S):

Breek maar, vermoeide ogen,
zink maar neer, verstarde ledematen,
want zo komt mijn geest tot rust.
Kom maar, engelen, haal mijn ziel
weg uit het jammerhol van het lichaam
en breng haar naar de hemelburcht.

7. Recitatief (B):

Aan u heeft zich, welzalige man,
dat geluk voltrokken:
u, door God geliefde Daniel,
bent nu aan de sterfelijkheid onttrokken,
u lacht nu trotse rust toe.
Uw geest kan zijn Heiland zien,
die u nu in zijn armen zal sluiten.
Weliswaar kijken wij zuchtend en verlangend
naar de zwarte lijkbaar
omdat met u de kroon
die ons heeft bedekt, gesierd, blij gemaakt,
in het stof van de dood is gevallen.
Maar onze tranen stokken
doordat nu de levenskroon
u voor Gods hoge troon
tooit met alle pracht van de hemel.
Daarom roepen wij u, die al in rust bent,
toch nog de volgende half gebroken woorden toe:

8. Koor

Slaap wel, zalig gebeente,
slaap wel,
totdat de Heiland je weer wekt.
Hoewel je tot ontbinding zult moeten overgaan,
blijft je roem bestaan,
want stof noch verrotting kunnen die bedekken.