De bruiloftscantate Meine Freundin, du bist schön werd door Johann Christoph Bach waarschijnlijk geschreven voor het huwelijk (Ohrdruf, 29 april 1679) van zijn gelijknamige neef (1645-1693), de tweelingbroer van Sebastians vader Ambrosius, musicus te Arnstadt. Uitvoering van de cantate vergt een omvangrijk ensemble: een strijkkwintet (gesplitste altviolen), continuo, vier solozangers en een vierstemmig ripienistenkoor (tutti- of steunzangers in enkele passages), een ensemble dat tijdens de première ongetwijfeld moeiteloos uit familieleden kon worden gerecruteerd.

Als seculiere  bruiloftscantate heeft het stuk, in tegenstelling tot een huwelijkscantate, geen liturgische functie; de première vond ook niet plaats in de kerk maar in de aanpalende Gasthof Anker. Des te verrassender daarom dat de teksten vrijwel allemaal ontleend zijn aan het oud-testamentische bijbelboek "Hooglied van Salomo",  een verzameling seculiere liefdespoëzie die met name Luther  herwaardeerde ('christianiseerde') en populair maakte als uitdrukking van de mystieke liefde tussen Christus en de ziel van de gelovige. In de cantate verschijnen deze teksten dus weer in hun oorspronkelijke functie.
Dit uitgebreide Hochzeitsstück, dat wij een 'cantate' noemen, heeft nog niet de nummerstructuur van Sebastians cantates maar bestaat al wel uit (zes) verschillende delen die door dubbele strepen worden gescheiden, waarbij bezetting en maatsoort kunnen wisselen maar de toonsoort (g-klein) gehandhaafd blijft en de maatnummering doorloopt.

De partituur is ons overgeleverd in het handschrift van Ambrosius, tweelingbroer van de bruidegom en toekomstig vader van Sebastian. Zie het facsimile. Hij (of de componist zelf?) laat de noten voorafgaan door een  vrolijke toelichting die ook in de Carus-uitgave is afgedrukt. We kunnen natuurlijk verder speculeren dat Ambrosius de super-virtuoze vioolpartijen voor zijn kiezen heeft gekregen, dat componist Christoph aan het clavecimbel zal hebben gezeten en dat het bruidspaar de sopraan- en baspartijen voor zijn rekening zal hebben genomen. En welk familielid heeft men (in deel 4) achter zijn violone laten zweten?

De eenzame bas, slechts door continuo begeleid,  zoekt zijn geliefde, en die wil wel, maar in een veilige omgeving: "in jouw tuin". Haar angst voor bespotting wordt muzikaal uitgedrukt met een chromatisch over een kwart dalende lijn, de lamentokwart, beproefd symbool voor lijden en pijn.

De teksten komen uit het Hooglied, achtereenvolgens de verzen 4:1, 6:5, 8:1 en 5:1.

De sopraan kan haar geluk niet op. Na een inleiding van en begeleid door alle instrumentalisten lucht zij haar gemoed in een schier eindeloze reeks variaties op een telkens terugkerend basthema van vier maten, een chaconne.

Bij de woorden krank vor Liebe verkleurt de sfeer plotseling, van het prettig opgewekte g-klein naar het sombere c-klein, maar bij de eerstvolgende herhaling van Mein Freund ist mein is alles weer in orde.

De moeilijkheidsgraad van de solopartijen voor de eerste viool, in dit en het laatste deel, benaderen die van notoire contemporaine vioolvirtuozen als Biber en Schmelzer.

De hiernaast aangeboden opname voldoet niet aan de criteria die ik gewend ben: tenminste een geheel deel, van begin tot eind. Maar juist de afwezigheid van een begin en eind ondersteunt hier wel aardig het eindeloze karakter van de chaconne: het thema klinkt maar liefst 66 keer. De amateuropname is van een live-uitvoering van Joshua Rifkin met Zsuzsi Toth.