Tot tekst voor dit motet dient een gedeelte uit het evangelie van Lucas (2:29-32) dat bekend staat als het loflied van Simeon, een oude jood aan wie beloofd was dat hij de verwachte Messias nog met eigen ogen zou aanschouwen. Hij zingt zijn loflied wanneer hij in de tempel de Messias heeft herkend in de nauwelijks één maand, 40 dagen, oude Jezus die daar als een eerstgeboren zoon door zijn moeder Maria aan de priesters wordt voorgesteld. De tekst bestempelt Christophs motet als geschreven voor een rouwplechtigheid.
Het serene stuk is geschreven voor twee vierstemmige koren, waarvan, ter verhoging van de sonoriteit, het tweede gemiddeld enkele tonen lager ligt dan het eerste.
Als het ware vooruitlopend op de da-capostructuur van moderne aria’s wordt de ontegenzeggelijk belangrijkste openingszin aan het slot herhaald.