Johann Christoph Bach schreef deze cantate voor een feestdag van St. Michiel (Michaelisfest) op 29 september, op basis van de voor die dag voorgeschreven evangelietekst uit het laatste bijbelboek, het Boek der Openbaringen (12:7-12a). Zinsneden uit deze tekst komen we ook tegen in Sebastians werken voor deze gelegenheid, BWV 19 (Es erhub sich ein Streit) en BWV 50 (Nun ist das Heil und die Kraft). Dat wij het stuk nog kennen is te danken aan Sebastian die het ooit voor eigen gebruik kopieerde en uitvoerde, waarschijnlijk ook op een Michielsfeest.

Het stuk is vermaard vanwege zijn extreem grote bezetting: 23 stemmen = balken in de partituur: vier trompetten en pauken, een zesstemmig strijkersensemble (2 viool-, 4 altvioolpartijen), fagot, continuo en twee vijfstemmige koren: een laag solistenensemble (Concertati, SATBB) en een hoger ripienisten/tutti-ensemble (Capella, SATTB). Het stuk, dat  wij een cantate plegen te noemen, behandelt de mystieke oorlog tussen aartsengel Michael en zijn engelenschaar en de Satan/duivel/draak en diens getrouwen, een strijd die door Michael wordt gewonnen waarna zijn tegenstanders uit de hemel op aarde worden gekieperd waar ze het vervolgens de mensen zuur maken. De cantate heeft twee delen: een luidruchtig strijdtoneel (I) en een veel vreedzamer schets van het koninkrijk der hemelen (II); elk deel begint met een instrumentale sinfonia voor resp strijkers en voor alle instrumentalisten. In elk deel vinden we drie koren waarvan het middelste in kleine bezetting: alleen strijkers en concertistenkoor. Het geheel wordt besloten met een slotkoor en heeft dus een symmetrische structuur. Aldus:

I. Na de strijkerssonata  beginnen de twee bassen hun relaas, waarop eerst de pauken en vervolgens de ene na de andere trompet het oorlogsgedruis naderbij brengen, totdat uiteindelijk 'beide koren als vijandelijke troepen op elkaar stuiten' (Spitta) en een tumultueus gevecht aangaan dat zich bijna zestig maten lang in de C-dur harmonie afspeelt, een strijd die uitloopt op de woorden und siegeten nicht, waarbij de harmonie voor het eerst en onverwacht uitwijkt naar de dominant G-groot en de trompetten ontbreken.
De zin Auch ward - im Himmel verloopt in een beschouwelijker, zevenstemmig fugato door de 5 solisten en de twee violen, met colla parte ondersteuning van de andere strijkers.

Voor de derde volzin (Und es ward ausgeworfen, vs 9) nemen opnieuw de bassen het initiatief, maar ook hier breidt de bezetting zich weer gaandeweg uit tot tutti. Terwille van de trompetten verloopt ook dit deel uitsluitend in C-groot harmonieën; alleen bij die ganze Welt verführet klinkt er een plotseling  Bes-groot.
II. De Siegessymphonie die het veel vreedzamer tweede deel inleidt is van het (Venetiaanse) type cori spezzati: een afwisseling tussen een strijkerskoor en een koperblazersensemble, die idealiter op verschillende balcons geposteerd zouden moeten zijn.
In het verdere tweede deel  kan men, naar verkiezing, weer ongeveer 10 tekstdelen onderscheiden die, overeenkomstig het motetprincipe hun eigen behandeling krijgen: nu eens in bescheiden zettingen, zonder trompetten en door één of enkele solisten, in imitatieve polyfonie, dan weer in brede gebaren en lange noten door tutti (zoals bij Nun ist das Heil etc) en soms met in beurtzang (’antifonaal‘) optreden van de beide koren. Hoewel KOOR 8 door allen (tutti) wordt ingezet zwijgen de trompetten vanaf de woorden durch des Lammes Blut.
Het laatste vers Darum freuet euch etc krijgt een da-capostructuur rond de intiem verklankte bijzin und die darinnen wohnen, om te voorkomen dat die het sobere slot zou worden.