Weint nicht um meinen Tod is een strofische aria met acht coupletten die in elk geval toen Sebastian Bach over het Alt-Bachische Archiv beschikte werd toegeschreven aan zijn oudoom, broer van zijn grootvader, Johann Bach (1604-1673), het oudste lid van de Bach-dynastie van wie composities zijn overgeleverd. Evenals de twee andere aan deze Johann toegeschreven werken is het onmiskenbaar bestemd voor een rouwplechtigheid. Uitgesproken modern, vooruitstrevend en daarom problematisch is dat de tekst noch aan de bijbel noch aan een koraal is ontleend maar een vrij gedichte sacrale liedtekst betreft die we verder nergens tegenkomen; een voorloper dus van de geestelijke poëzie (aria’s, recitatieven) in de latere achttiende-eeuwse cantates.
De gelovige die zijn aardse bestaan als een lijdensweg ervaart verwacht troost in zijn dood en verlangt het leven achter zich te laten: drum Erde, gute Nacht!