Bachs seculiere cantate O holder Tag, erwünschte Zeit (BWV 210) is de laatste in een reeks cantates die tenminste vijf afleveringen heeft gekend en waarvan de muziek grotendeels (namelijk: van alle aria’s) ongewijzigd bleef. Van een eerdere versie is ons de tekst nog bekend: O angenehme Melodei (BWV 210a). Met geringe tekstverschillen, soms uitsluitend de persoonsnaam betreffend, klonk de  muziek al op 12 januari 1729 als eerbetoon aan hertog Christian von Sachsen-Weissenfels en uiterlijk in 1740 voor de Bach welgezinde Leipziger gouverneur Joachim Friedrich Graf von Flemming.
Op de tekst O holder Tag, erwünschte Zeit en met nieuwe recitatieven werd de cantate uiteindelijk nog eens uitgevoerd op 19 september 1741 bij het huwelijk van de Berlijnse hofarts  Dr. Georg Ernst Stahl Jr (1713-1772) met de hofapothekersdochter Johanna Elisabeth Schrader (1725-1763); deze dokter Stahl, muziekliefhebber en mecenas, was een goede bekende van de destijds reeds aan het Berlijnse hof van Frederik de Grote werkzame zoon van Sebastian, Carl Philipp Emanuel. Sebastian logeerde bij de dokter als hij zijn zoon bezocht. Een toespeling op de naam van de bruidegom in deel (9), “wie ein fester Stahl”, ondersteunt deze toeschrijving.
Cantate 210 heeft een kamermuzikaal format. Ze is (evenals BWV 202, 204 en 209) geschreven voor één vocale solist, een sopraan, die hier begeleid wordt door een continuogroep, een strijkkwartet, een traverso en een hobo d’amore.  De sopraanpartij is veeleisend, ze reikt in de delen (1) en (5) tot de hoge (‘driegestreepte’) cis’’’; de veronderstelling dat de professionele sopraan Anna Magdalena Bach de solopartij heeft gezongen is dan niet vergezocht.

Zelfs Bach, die de meeste composities die wij als 'cantate' beschouwen zelf aanduidde als Kirchenstück, Motetto of Concerto, noemde dit stuk een cantate (cantata a voce sola), een begrip dat hij reserveerde voor composities die naar Italiaans operamodel zijn opgebouwd uit een reeks recitatief+ariacombinaties, in dit geval vijf stuks; geen koralen, geen koren, geen bijbelteksten, maar slechts vrij dichtwerk van een onbekende librettist. Dat zelfs in een wereldlijke cantate God en de hemel niet ongenoemd blijven mag, in een van christelijk geloof doordrenkte cultuur, geen verbazing wekken.
Het onderwerp van de tekst is de muziek zelf, haar vermogen mensen te vermaken, te ontroeren en te bezielen, wat Bachs compositie een brede bruikbaarheid geeft. Maar hier, bij een eerbiedwaardige huwelijkssluiting, past - aldus het libretto - geen uitgelaten muziek en wordt deze verzocht een stapje terug te doen (haltet ein!). Ook minder opgewekte muziekstukken blijkt de sopraan in achtereenvolgende delen niet zo geschikt te achten; ze hebben een gaandeweg krimpende instrumentale bezetting.

De sopraan wordt feestelijk onthaald met een brede halo van strijkersakkoorden.

De sopraan volgt haar eigen uitnodiging tot feestelijkheid met een dansante aria, in het ritme van een menuet of passepied, maar nog verre van uitgelaten. De hobo d’amore volgt de eerste viool en bepaalt daarmee een gedekte klankkleur. Een lange liggende noot en een daling naar de lage cis (twee octaven onder de hoge!) illustreren het begrip Ohnmacht, woorden als beseelt en entzückt worden belicht met een driedelig, resp. een gepuncteerd ritme. De aria heeft een zuivere da-capostructuur: het A-deel wordt ongewijzigd herhaald na een middendeel vol virtuoze versieringen op stärket en erholt.

Met een sober secco recitatief roept de sopraan de musici op tot een bij deze plechtigheid meer passende, bezonken  muziek.

Hobo d’amore en een soloviool vormen een kwartet met de sopraan en het continuo, dat met een wiegende 12/8-maat het ritme van een slaapliedje markeert. Het sfeerbepalende trefwoord, dat deze tekst van BWV 210 verbindt met zijn voorganger BWV 210a, is matt, maar de strekking van de tekst is precies tegengesteld: terwijl in 210a (O angenehme Melodei) de muziek als een gegarandeerd geneesmiddel (panacee) matte Sinne moet bezweren, gelden matte klanken en tedere harmonie in BWV 210 juist als géén panacee voor echtelijk geluk. Ook deze muziek is dus minder geschikt.

In een volgend secco recitatief verklaart de sopraan hoe de muziek krachtiger is dan de liefde en de dood. Maar in de laatste vier maten toont ze zich verrast door de klanken die ons in aria (6) wachten: ‘Wat hoor ik nu?’

Als - inmiddels in onbruik geraakte - blokfluit was de fluit het favoriete instrument voor droevige en rouwmuziek; dat verklaart de verbazing van de sopraan: een klaaglied? Stop daarmee! Maar haar bevel beweegt de traverso tot niet meer dan enkele korte pauzes en vervolgens ontspint zich desondanks een vrolijk concertant duet tussen sopraan en traverso, waarin de laatste de eerste met lange triolen guirlandes omspeelt die het woord eilt lijken te illustreren.

Het blijkt toch niet de bedoeling de muziek voor droeve gelegenheden te reserveren. Er leven ook patronen die de muziek steunen en bij het huwelijk van een mecenas moet zij zich laten horen.

De sopraan richt zich nu direct (du, dich, deiner) tot de mecenas/bruidegom, in een enigszins plechtige polonaise, een gestileerde versie van Poolse volksmuziek: nu de Saksische keurvorst koning van Polen was geworden oriënteerden de hogere kringen zich op de Poolse cultuur.
De hobo d’amore speelt een solorol, de strijkers begeleiden. Deze kortste aria van de cantate is slechts tweedelig; na de tweede zin wordt alleen het instrumentale ritornel herhaald.

De climax nadert. Het volledig instrumentarium begeleidt het laatste recitatief, waarin de sopraan de loftrompet steekt op de genereuze weldoener. De twee blazers spelen kabbelende terts- en sextparallellen boven ritmische akkoorden van de strijkers.

Tenslotte krijgt de sopraan dan de gelegenheid tot een vrolijke gelukswens aan het bruidspaar. Ze wordt uiteraard door alle instrumentalisten begeleid, die zich in polyfone passages ook tamelijk solistisch kunnen uiten. De aria heeft, zoals de eerste, een volledige da-capostructuur, maar is minder lang. In het B-deel onderstreept de sopraan met een eindeloos melisma de Beständigkeit van het gewenste geluk.

En dan die laatste regel: "tot de dood u scheidt" zouden wij zeggen, maar die dood was voor de toenmalige lutheraan de mogelijkheid tot een vereniging met Christus, het 'Lam Gods' (Agnus Dei), een vereniging die als een bruiloft werd gezien, met Christus als de bruidegom.