De huldigingscantate BWV 207a werd door Bach gecomponeerd voor en uitgevoerd op de naamdag van de in Dresden residerende Saksische keurvorst en koning van Polen, Friedrich August II, 3 augustus 1735. Uitvoerenden waren het Leipziger studenenkoor en -orkest Collegium Musicum, dat Bach sinds 1729 leidde en waarmee hij wekelijkse ‘ordinaire' en incidentele ‘extraordinaire' concerten verzorgde in Gotfried Zimmermanns Kaffeehaus in de Catharinenstraße of zomers in de open lucht, in Zimmermanns Kaffeegarten aan de Grimmschen Steinweg buiten de stad.

"Auf den Hohen Nahmens-Tag Ihro Königlichen Majestät  in Polen und Churfürstlichen Durchlaucht zu Sachsen etc.  Wird das Bachische Collegium Musicum heute Abends eine solenne Music  bey einer illumination im Zimmermannischen Garten vor dem Grimmischen Thore unterthänigst aufführen." (Leipziger Zeitungen, 3/8/1735)

De solenne music van 3 augustus 1735 behoort tot een reeks door de universiteit gesponsorde "extraordinaire Konzerte" ter gelegenheid van heugelijke gebeurtenissen in het koningshuis (kroning, naam- en verjaardagen) tussen 1732 en ‘34, concerten die Bach niet alleen een half jaarsalaris per stuk opleverden, maar ook de parodiemodellen waarmee hij eind ‘34 zijn Weihnachts-Oratorium zou assembleren, en ten slotte via de pers bekendheid in Dresden, ter ondersteuning van zijn nog onbeantwoorde, met het Kyrie en Gloria van de Hohe Messe ingediende sollicitatie naar de titel van KuK Hofcompositeur en wellicht ook naar de vacante post van Hofcapellmeister. De koning zelf, sinds 1733 opvolger van August der Starke, was bij de uitvoering van Auf, schmetternde Töne, zoals meestal bij dergelijke gelegenheden, niet aanwezig, hij was in Polen, maar onder de 150-200 aanwezigen bevonden zich vele Leipziger hoogwaardigheidsbekleders. De plaatselijke pers maakte melding van feestverlichting.

Bach maakte het zich niet al te moeilijk en liet de belangrijkste klus over aan zijn - ons onbekende - tekstdichter, die hij verzocht een nieuwe tekst te fabriceren op de muziek die negen jaar eerder was uitgevoerd ter ere van de inauguratie op 11 december 1726 van de Leipziger hoogleraar Romeins Recht, Dr Gottlieb Kortte; dat was het Dramma per Musica Vereinigte Zwietracht der wechselnden Saiten, ons bekend als Cantate BWV 207. Zodoende hoefde Bach alleen nog nieuwe muziek te schrijven voor drie recitatieven (nrs 2, 4 en 6), die naar hun aard zodanig tekstgebonden zijn dat de muziek ervan nooit kan worden hergebruikt (en waarin de tekstdichter derhalve wat vrijer zijn gang kon gaan). Hij kon de instrumentale partijen ongewijzigd hergebruiken en het aan zijn kopiïsten overlaten om de vocale partijen van de nieuwe, qua metriek en verslengte identieke tekst te voorzien.

Muziek ter ondersteuning van de lofrede op een academicus werd zo soepel omgevormd (geparodieerd) ter huldiging van een vorst. De tekst is, onder aanroeping van allerhande mythologische figuren en idyllische beelden, een oeverloze uitweiding over de voortreffelijke eigenschappen van de vorst en de daaruit voortvloeiende voorspoed van zijn onderdanen; als ik het zeggen mag: een kruiperig eerbetoon in fletse poëzie, die welhaast doet terugverlangen naar de toch ook niet zo sterke teksten van de kerkelijke cantates.

De instrumentale bezetting daarentegen overtreft die van de meeste cantates, en is illustratief voor het arsenaal aan gekwalificeerde musici waarover Bach in zijn Collegium Musicum kon beschikken: drie trompetten, pauken, drie hobo's, twee fluiten, strijkers en continuo.

Hoewel Auf, schmetternde Töne evenals zijn parodiemodel Vereinigte Zwietracht het opschrift Dramma per Musica draagt, de toenmalige aanduiding voor ‘opera', is dramatische interactie er ver te zoeken. In Vereinigte Zwietracht vertolkten de solisten nog allegorische personages, resp. Geluk, Dankbaarheid, IJver en Eer. Omdat ons geen enkel exemplaar is overgeleverd van het tekstboekje van BWV 207a weten wij niet of de solisten daarin wellicht ook bepaalde personages representeerden. Bach-deskundige Alfred Dürr gokt op: sopraan = Vrede / Irene; bas = oorlog / Mars c.q. Mavors; tenor = wijsheid / Apollo maar het karakter van de alt moet hij open laten.

Structureel omkaderen twee koren in BWV 207a drie recitatief/aria-paren, op hun beurt symmetrisch gerangschikt rond de duet-delen voor de twee uiterste stemmen, bas en sopraan.

Op de omslag van de partituur is nog een niet tot de eigenlijke cantate behorende mars (10) genoteerd die vermoedelijk werd gespeeld tijdens een aan de uitvoering voorafgaande optocht door de stad, zoals geschiedde in een vergelijkbaar geval bij de fakkeloptocht voor de uitvoering van BWV 215, Preise dein Glücke, gesegnetes Sachsen in oktober 1734.

Het openingskoor (1) is een bewerking (tweedegraads parodie) van het derde deel uit Bachs Eerste, in 1721 aan de Markgraf van Brandenburg opgestuurde Concert (BWV 1046), geschreven in zijn Köthense periode, een omstandigheid die in Leipzig volledig onbekend moet zijn geweest. Bach heeft de twee hoorns vervangen door drie trompetten met pauken, er twee traverso's aan toegevoegd, de violino piccolo achterwege gelaten en er een vierstemmige koorpartij in gehangen. Wegens het metrum van de tekst moest hij het thema van een opmaat voorzien.

De tenor introduceert zichzelf (2) in een lang recitatief, dat gekarakteriseerd wordt door de voortdurende golfjes van Leipzigs stadsrivier de Pleiße in de continuo; de herhaaldelijk opduikende Linden (latijn: lipa) verwijzen naar Leipzig dat er zijn naam aan dankt.

Castalinnen zijn Muzen, naar de bron Castalio op de Parnassus waar zij vertoeven.

Het syncopische ritme van tenoraria (3) illustreerde oorspronkelijk het moeizame voortgaan op het pad van ijver, maar heeft hier geen specifieke functie. Ten opzichte van het origineel BWV 207 is aan de strijkersbezetting een hobo d'amore toegevoegd, die echter slechts colla parte de eerste viool volgt.

In secco-recitatief (4) bereiden sopraan en bas onafhankelijk van elkaar hun optreden voor als duet in (5). Hun bijdragen worden gescheiden door motivisch verwante continuo-tussenspelen .

Maar ook in het B-deel van dit da-capostuk trekken bas en sopraan weer gescheiden op en etaleren beurtelings verschillende motieven voor hun gezamenlijk beleden gelukzaligheid. Hun ‘duet' wordt slechts door continuo begeleid, maar loopt uit in een feestelijk instrumentaal intermezzo.

Het  Ritornello (5a) staat  thematisch en qua bezetting geheel los van het voorafgaande. Bach voegde het toe om het optreden van drie achtereenvolgende continuodelen te voorkomen en arrangeerde hiervoor een ander stuk, het laatste deel van zijn Eerste Brandenburgs Concert (BWV 1046/7): ten opzichte van het originele Trio zijn de twee hoorns weer vervangen door twee trompetten, het bassetje (een niet door continuo gesteunde baslijn) van de drie hobo's is gehandhaafd, maar krijgt telkens in de herhaling gezelschap van met strijkers geïnstrumenteerde continuoakkoorden.

Zoals reeds gezegd: na recitatief (4) en duet (5) wordt ook de alt in recitatief (6) slechts door continuo begeleid.

Aria (7) is in wezen een kwartet van de alt, het continuo en de twee traverso's, dat echter doorschoten wordt met gepuncteerde toonherhalingen van de unisono optredende strijkers, een figuur die oorspronkelijk een geëigende illustratie vormde van de tekst "kerf die herinnering in het hardste  marmer" maar in de parodie geen correlaat heeft.

Het slotkoor wordt voorafgegaan (8) door een uit opera-finales bekende licenza: alle vier de solisten (concertisten) komen nog eens langs om, trouw aan hun personage, hun bijdrage samen te vatten dan wel afscheid te nemen of een gelukwens uit te spreken. Dergelijke epilogen herinneren we ons ook uit de Matthäus-Passion en het Weihnachts-Oratorium. Bachs wens om de muziek van dit geïnstrumenteerde accompagnato-recitatief te handhaven dwong de arme tekstdichter om maar liefst 34 regels met 16 eindrijmen metrisch identiek te vervangen. (Ne tirez pas sur le librettiste!)

Sarmaten werden verondersteld de oorspronkelijke bewoners van Polen te zijn.

De omzetting van "Kortte lebe, Kortte blühe" in "August lebe, Lebe, König" en de acht daarop volgende regels van het slotkoor (9) moet vergeleken met het werk aan (8) kinderspel geweest zijn. Het stuk, een uitgelaten en helder gestructureerde mars of dans in tweetelsmaat, is primair instrumentaal gedacht ,met ingebouwde koorpassages. Twee identieke da-capodelen van 2 x 2 x 16 maten omlijsten een dynamisch bescheidener middendeel.

Op de omslag van de partituur is nog een niet tot de eigenlijke cantate behorende mars (10) genoteerd, die vermoedelijk werd gespeeld tijdens een aan de uitvoering voorafgaande optocht door de stad, zoals geschiedde in een vergelijkbaar geval bij de fakkeloptocht voor de uitvoering van BWV 215, Preise dein Glücke, gesegnetes Sachsen in oktober 1734.