De solocantate voor sopraan Ich bin in mir vergnügt (BWV 204) is, getuige zijn BWVnummer tussen de 200 en 220, een wereldlijke, niet voor liturgisch gebruik bestemde cantate. Maar, anders dan de meeste van deze cantates, is zij niet geschreven voor een bepaalde eenmalige gelegenheid, zoals een koninklijk bezoek, een koninklijke verjaardag of het eerbewijs aan een hooggeplaatste. Bach heeft delen ervan dan ook nooit (in kerkcantates) geparodieerd om ze herhaalde uitvoeringsmogelijkheden te garanderen; BWV is een repertoirestuk dat ten onzent weliswaar zelden wordt uitgevoerd maar in principe niet om een bepaalde gelegenheid vraagt.
Wat niet impliceert dat er geen opdrachtgever is geweest; het libretto vertoont zoveel gebreken (zie onder) dat het Bach moet zijn voorgeschreven. De cantate moet omstreeks 1726/27 zijn gecomponeerd en zou kunnen zijn uitgevoerd tijdens een van de ordinaire, gebruikelijke concerten op vrijdagavond in Zimmermanns Kaffeehaus door het studentische Collegium Musicum waarvan Bach weliswaar pas in 1729 de dirigent werd doch waarmee hij al eerder warme contacten onderhield, maar het zou - gezien zijn beperkte bezetting - ook in een privéomgeving, bijvoorbeeld ten huize van de opdrachtgever kunnen zijn uitgevoerd. Het staat ons ook vrij om te speculeren dat de virtuoze sopraansolist, zeker geen jongetje uit het Thomascantoraat, wel eens Anna Magdalena Bach, een professionele sopraan, kon zijn geweest.
De tekst van de cantate is grotendeels ontleend aan een bundel van Christian Friedrich Hunold (1681-1721) die deze eerste professionele dichter in het Duitse taalgebied in 1713 publiceerde onder het pseudoniem Menantes, maar Hunold, die Bach in Köthen o.m. bediende met teksten van de wereldlijke cantates BWV 66a en 134a, is zeker niet de librettist van BWV 204. De onbekende die Bachs tekst leverde toen de Hunold al lang was overleden, gebruikte voor de delen 2 t/m 6 Hunolds libretto voor een kamercantate Von der Zufriedenheit maar vulde dit voor deel 1 aan met Hunolds strofische gedicht Von der vergnügte Mensch en voor de delen 7 en 8 met twee eveneens strofische gedichten van een onbekende, maar veel minder begaafde auteur; de openingstekst van Hunolds libretto, Ein edler Mensch ist Perlenmuscheln gleich, gebruikte hij aan het begin van deel 7. Een ervaren librettist als Hunold zou een cantatecomponist nooit teksten hebben voorgeschoteld in de voor aria’s en recitatieven ongeschikte versvorm.
Terwijl de meeste stukken die wij ‘cantates’ plegen te noemen door Bach werden omschreven als Motetto, Kirchenstück of Concerto is BWV 204 één van de weinige composities die door Bach zelf als Cantate werden aangeduid: dat was voor hem een compositie naar het model van een Italiaanse kameropera, slechts bestaande uit aria’s en recitatieven voor instrumentalisten en één of meer solostemmen.
Cantate 204 is volgens dit model opgebouwd uit vier recitatief/aria-paren, voor sopraansolist en een instrumentaal ensemble bestaande uit strijkers, een traverso, twee hobo’s en een continuogroep. De tabel laat zien hoe Bach met bescheiden middelen toch vier geheel verschillende aria’s ontwerpt. De virtuoze sopraanpartij, die in alle vier aria’s tot de hoge Bes’’ reikt, is onmiskenbaar voor een professionele zanger bestemd.

Ich bin in mir vergnügt is een onversneden moralistische cantate, een gewild genre bij de opkomende burgerij tijdens de beginnende Verlichting dat zowel thuis als in de kerk kon worden uitgevoerd. De woorden vergnügt en Vergnügsamkeit hebben niets van doen met het Nederlandse genoeglijk en vergenoegd maar staan in het achttiende-eeuws Duits voor tevredenheid met wat het leven te bieden heeft, nederigheid, bescheidenheid, gematigdheid, een sober en deugdzaam leven. Je zou de cantate - onvriendelijk - een loflied op middelmatigheid kunnen noemen. Van een zelfde tendens getuigde de liturgische cantate BWV 84, Ich bin vergnügt in meinem Glücke van februari 1727, eveneens voor solosopraan.

Reeds visueel toont de tekst zich als een crime voor een recitatiefcomponist: zes coupletten van elk twee zogeheten alexandrijnen, een versregel bestaande uit zes iamben (), met nog een extra cesuur na de derde versvoet (hierboven op een nieuwe regel afgedrukt). Metrische eentonigheid ligt op de loer, en ook Bachs recitatief kampt met kortademigheid. Hij doet zijn best door in elk geval voor veel harmonische afwisseling te zorgen: de ‘coupletten’ staan achtereenvolgens in de toonsoorten Bes, F, c, d, c, en Bes.

De twee hobo’s, veelal parallel gevoerd maar soms in canon, begeleiden de sopraan in de vredige eerste aria. Een zuivere da-capostructuur (A-B-A), het eerste deel (A) wordt ongewijzigd herhaald na het middendeel (B) dat thematisch nauwelijks verschilt. Lange noten illustreren de rust.  Enkele malen (m.28vv, 69vv etc) verraadt de muziek met een dwingende stijgende sequens toch enige ambitie.