Bach componeerde Cantate BWV 190a in 1730 voor de  de feestelijke herdenking (25 juni) van de Augsburger Konfession, de geloofsbelijdenis waar achter zich in 1530 de protestantse landen schaarden. Van deze cantate is de muziek verloren gegaan en alleen de tekst van Picander overgeleverd. Maar uit deze tekst blijkt dat Bach voor deze éénmalige gelegenheid zijn Nieuwjaarscantate van 1724, BWV 190, bewerkte, ‘parodieerde’; in die bewerking bleven gehandhaafd:
- tekst en muziek van het openingskoor (1) en van de koordelen in (2)
- en de muziek van de beide aria’s (3) en (5).
Tekstdichter Picander leverde dus nieuwe tekst voor de beide aria’s, voor de recitativische passages in (2) en voor de recitatieven  (4) en (6), en koos, waarschijnlijk in overleg met Bach een nieuw slotkoraal (7).
Omdat recitatieven zo sterk tekstgebonden zijn, kan een nieuw recitatief nooit op reeds bestaande muziek worden gezongen en dus moet wie BWV 190a wil uitvoeren nieuwe muziek bedenken voor de recitatieven in de delen (2), (4) en (6), en h/zij moet (bij voorkeur in Bachs oeuvre) een vierstemmige harmonisering vinden voor het slotkoraal (7).
Maar de ondernemende dirigent die verwacht nu verder eenvoudig te kunnen gebruikmaken van het materiaal van BWV 190 wacht nieuwe tegenspoed. Want ook die cantate is onvolledig overgeleverd (zie aldaar), waarschijnlijk tengevolge van het hergebruik in 1730, in een wat minder reguliere context: van de partituur ontbreken de delen (1) en (2) en van de afzonderlijke partijen (welke die leemte hadden kunnen opvullen) resteren slechts de vier zangpartijen en twee tuttivioolpartijen.  Een reconstructie van BWV 190a kan dus slechts gebaseerd zijn op een reconstructie van BWV 190. Diethard Hellmann vervaardigde deze achtereenvolgende reconstructies in 1972 voor Ed. Breitkopf.

Het openingskoor (1) moet een grandioos en overrompelend stuk zijn geweest, waarbij we erop moeten rekenen dat geen van de op degelijk onderzoek berustende reconstructies de verrassingen zal kunnen bieden die Bach ongetwijfeld in petto had. De feestelijke muziek waarmee Bach in 1724 het nieuwe jaar inluidde is zonder meer geschikt voor de herdenking in 1730, o.m. door het gebruik van de bekende laatste twee psalmteksten die al door generaties componisten op muziek werden gezet: Psalm 149, vers 1 (Singet etc.), Psalm 150, de verzen 4 (Lobet etc.) en 6 (Alles, was Odem hat), teksten die Bach ook gebruikt in zijn dubbelkorige motet BWV 225, Singet dem Herrn ein neues Lied. De verwerking van deze teksten in koor (1) wordt tweemaal afgewisseld met een unisono door het koor gescandeerd Herr Gott, dich loben wir, resp. wir danken dir; de eerste regels van Luthers (1529) vertaling/bewerking van de oude ambrosiaanse hymne Te Deum laudamus (vierde eeuw). Het ‘nieuwe lied' klinkt dus op modern concertante wijze, terwijl het oude en eerbiedwaardige Te Deum stijlgetrouw op oudkerkelijke, gregoriaanse wijze onbegeleid en eenstemmig wordt gereciteerd. Intussen maakt Bach duidelijk dat dit christelijke, nieuwtestamentische lied het nieuwe lied is waartoe de psalmdichters opriepen.
Door de twee Te-Deumcitaten krijgt het openingskoor een symmetrische, vijfdelige structuur rond de centrale fuga over Alles, was Odem hat, de tekst die Bach ook in motet BWV 225 fugatisch behandelt. Na de tweede Te-Deumpassage keert de instrumentale muziek, waarmee dit koor begon, terug, maar nu zingt het koor daarop zijn - eveneens aan de psalmteksten ontleende - Alleluja.

Hoogst uitzonderlijk heeft het koor in deel (2) opnieuw een taak: het zingt viermaal een regel van Luthers Te Deum, maar nu in een vierstemmige harmonisering, als een litanie ter bekrachtiging van de drie korte secco recitatieven van achtereenvolgens bas, tenor en alt. Eventuele instrumentale begeleiding is ter keuze van de reconstructeur.

De luchtige altaria (3) Lobe Zion, deinen Gott is een opgewekte lofzang in dansvorm, een polonaise, in eenheden van vier maten, met echo-effecten en een dwingende basfiguur. Gardiner hoort hier een fandango in; aan het begeleidende strijkorkest voegt hij nog eens drie hobo's toe, colla parte met de violen. Toen Bach dit stuk in 1724 componeerde was hij nog geen jaar weg uit Köthen; misschien had hij het daar al eens gebruikt. In elk geval hoor je er de seculiere kapelmeester in.

Picanders tekst benadrukt het karakteristiek lutherse primaat van het evangelie. De muziek van dit recitatief kan alleen maar van de hand van de reconstructeur zijn.

Van dit duet is de muziek weliswaar bekend, maar Bach vergat het soloinstrument te specificeren. Gezien de omvang (ambitus) van die partij, reikend tot een lage A, zou het een hobo d'amore geweest kunnen zijn, maar ook een soloviool want slechts de tuttivioolpartijen zijn ons overgeleverd.

Voor dit tenorrecitatief geldt wat bij (4) werd gezegd: de muziek kan slechts van een reconstructeur stammen. Het oorspronkelijke recitatief op deze plaats werd door strijkers begeleid (accompagnato); reconstructeur Hellmann kiest ervoor dat hier ook te doen.

Picanders libretto heeft tot tekst voor het slotkoraal Es danke, Gott, und lobe dich, het derde couplet van een lied van - uiteraard - Martin Luther; hij schreef het al in 1524 naar Psalm 67: Es woll' uns Gott genädig sein. Dit koraalcouplet fungeerde reeds als slotkoraal van Cantate 76, Bachs tweede cantate in Leipzig en met een markante zelfstandige instrumentale begeleiding. Maar in eenvoudiger vorm bijvoorbeeld ook in Cantate 69. Uitvoerenden kunnen kiezen.