Bach schreef Cantate 190 voor Nieuwjaarsdag 1724, de eerste keer dat hij in Leipzig een cantate componeerde voor deze grote feestdag en waarbij je dus mag verwachten dat hij al zijn beschikbare middelen heeft ingezet voor een luisterrijk muziekstuk. Later hergebruikte hij deze muziek met een nieuwe tekst van zijn toenmalige librettist Picander bij de tweehonderdste herdenking van de Augsburger Konfession op 25 juni 1730, de parodiecantate BWV 190a, waarvan slechts de tekst resteert. Waarschijnlijk zijn na deze 'heruitvoering', waarvoor immers alle instrumentale partijen ongewijzigd bruikbaar waren, deze partijen alsmede de partituur van de eerste twee delen verloren gegaan. Van die twee stukken zijn slechts bewaard gebleven de twee partijen van de tutti-violisten (doubletten) en de originele vocale partijen, die door de herteksting niet meer bruikbaar waren. (De hierboven aanklikbare partituren van BGA en NBA vermelden slechts deze resten.) Samen met de informatie over de zeer uitgebreide orkestbezetting, die blijkt uit het omslag van de partijen en het slotkoraal (naast strijkers en continuo drie trompetten, pauken, drie hobo's en een fagot), vormen deze overgebleven partijen het uitgangspunt voor alle reconstructies van BWV 190 waarop integrale uitvoeringen derhalve zijn aangewezen.

Vanwege de onvolledigheid van het overgeleverde materiaal publiceerde de negentiende-eeuwse Bachgesellschaft de resten van BWV 190 pas in 1891, in haar twintigste bundel van tien cantates, samen met andere onvolledige (192, 193, 196) of anderszins dubieuze cantates (191). Om dezelfde reden ontbreekt BWV 190 in de integrale opnamereeksen van Leonhardt/Harnoncourt (Teldec) en Leusink (Kruidvat). Na aanvankelijke reconstructies door Bernhard Todt (oude Bachausgabe, 1904, waarop bovenvermelde gratis koorpartituur is gebaseerd) en Walther Reinhart (1948) vervaardigde Olivier Alain (1971) op grond van nieuwere inzichten een reconstructie die door Rilling wordt gevolgd; voormalig Thomaskantor Diethard Hellmann maakte er één voor Breitkopf & Härtel (1972); Ton Koopman bediende zichzelf met een reconstructie die de mogelijkheden van oude instrumenten verdisconteert, terwijl vader Masaaki en zoon Masato Suzuki resp de delen 2 en 1 reconstrueerden voor de Neue Bachausgabe (gepubliceerd bij Carus Verlag) en voor de opname van Bach Collegium Japan (lees hier over hun reconstructie). Ook Harnoncourt blijkt nog een reconstructie te hebben uitgevoerd (hierboven aan te klikken via YouTube).

Het openingskoor (1 ) moet een grandioos en overrompelend stuk zijn geweest, waarbij we erop moeten rekenen dat geen van de op degelijk onderzoek berustende reconstructies de verrassingen zal kunnen bieden die Bach ongetwijfeld in petto had. De onbekende tekstdichter (Bach werkte in 1724 nog niet met Picander) laat het nieuwe jaar beginnen met door de eeuwen heen door generaties componisten veelvuldig op muziek gezette teksten uit de laatste twee psalmen:  Psalm 149, vers 1 (Singet etc.), Psalm 150, de verzen 4 (Lobet etc.) en 6 (Alles, was Odem hat), teksten die Bach ook gebruikt in zijn dubbelkorige motet BWV 225, Singet dem Herrn ein neues Lied. De verwerking van deze teksten in koor (1) wordt tweemaal afgewisseld met een unisono door het koor gescandeerd Herr Gott, dich loben wir, resp. wir danken dir; de eerste regels van Luthers (1529) vertaling/bewerking van de oude ambrosiaanse hymne Te Deum laudamus (vierde eeuw). Het ‘nieuwe lied' klinkt dus op modern concertante wijze, terwijl het eerbiedwaardige Te Deum stijlgetrouw op oudkerkelijke, gregoriaanse wijze onbegeleid en eenstemmig wordt gereciteerd. Intussen maakt Bach duidelijk dat dit christelijke, nieuwtestamentische lied het nieuwe lied is waartoe de psalmdichters opriepen. En tenslotte heeft dit Te-Deumcitaat op nieuwjaarsdag ook nog een polemische pointe: in de katholieke kerk leverde het integraal zingen of reciteren van het Te Deum op oudjaarsdag een volledige aflaat, kwijtschelding van zonden op.

Door de twee Te-Deumcitaten krijgt het openingskoor een symmetrische, vijfdelige structuur rond de centrale fuga over Alles, was Odem hat, de tekst die Bach ook in motet BWV 225 fugatisch behandelt. Na de tweede Te-Deumpassage keert de instrumentale muziek, waarmee dit koor begon, terug (althans in de overgeleverde vioolpartijen), maar nu zingt het koor daarop zijn - eveneens aan de psalmteksten ontleende - Alleluja.

Hoogst uitzonderlijk heeft het koor in deel (2) opnieuw een taak: het zingt viermaal een regel van Luthers Te Deum, maar nu in een vierstemmige harmonisering, als een litanie ter bekrachtiging van de drie korte secco recitatieven van achtereenvolgens bas, tenor en alt.

De ontspannen altaria (3) Lobe Zion, deinen Gott is een opgewekte lofzang in dansvorm, een polonaise, in eenheden van vier maten, met echo-effecten en een dwingende basfiguur. Zulke muziek moet Bach tot een jaar tevoren aan het hof te Köthen veel meer geschreven hebben.

Hoewel deze cantate in al haar delen onmiskenbaar een nieuwjaarscantate is, was het kerkelijk jaar al een maand eerder begonnen, met Advent. De kerk viert op 1 januari dan ook iets anders: het Festum Circumcisione Christi, het feest van de besnijdenis en naamgeving van Jezus. Daarover gaat de evangelielezing uit Lucas 2 vers 21, en aan die naamgeving refereren de laatste woorden van tenorrecitatief (4), in Jesu Namen, nadat de continuobas in de arioso slotregels vastberaden het nieuwe jaar is binnengeschreden.

En ook in het duet (5) voor bas en tenor staat Jezus' naam centraal. De in de partituur ongespecificeerde instrumentale obligaatpartij wordt meestal aan de hobo d'amore toegewezen, en de ook hier onophoudelijk voortstappende continuobas onderstreept het navolgingsthema van de tekst. De hobo en de pastorale 6/8-maat herinneren aan Jezus als goede herder.

Het door strijkers begeleide (accompagnato) tenorrecitatief (6) vat de nieuwjaarswensen in een gebed samen.

Tot slotkoraal (7) dient het tweede couplet van Johannes Hermans lied  Jesu, nun sei gepreiset uit 1593, een typisch nieuwjaarslied, dat drie van Bachs vier nieuwjaarscantates besluit. Terwijl violen en hobo's colla parte met de koorstemmen meespelen, verrijken koperblazers en pauken de slotakkoorden met feestelijk trompetgeschal. In de laatste maten wijst de opvallende, over bijna twee octaven dalende baslijn de Heuchler de weg.